muisgrijs.nl

Ik dwaalde door het bos totdat ik bij een water kwam. Ik nam een slok terwijl de vissen onder mijn handen wegschoten. Koel helder water met sterren erop. Dit was de plek om mijn kamp op te slaan. Een omgevallen boom om op te zitten, mos om op te liggen. Ik verzamelde negen stenen voor mijn kring en hout om vuur te stoken terwijl de avond viel. Op mijn boom zat ik te denken waar mijn pad zich heen zou kronkelen en zong een oud dwalerslied:

Met het laatste woord besefte ik dat ik mijn negensteens kring nog moest maken voor de nacht definitief viel. Rond de zachtste plek in het mos, legde ik een cirkel van steen zodat een vredige slaap mij zou kunnen overmeesteren tot de eerste vogels zouden gaan zingen. Nog voor mijn hoofd het mos raakte sliep ik al een slaap zonder dromen.

Zacht kwamen ze aangelopen, eigenlijk was het meer zweven. Op vijf poten en onderling verbonden door een rood gloeiende ketting. Hoorns van staalblauw rondom een hoofd met drie ogen. Ze snoven, kwijlden, bliezen naar elkaar, de negen. Ze liepen om de kring. Voorzichtig. De voorste beroerde met zijn hoornen poot 1 van de stenen en met een pijnlijke schreeuw sprong hij achteruit. Dit hadden ze vaker gezien, gevoeld. Wild liepen ze door elkaar heen, kettingen rinkelden maar raakten niet in de knoop als zij elkaar vloeiend doorkruisden. Een ziel, een dwaler, een kring. Honger, drang. De kring was te veel, nooit zouden ze hem kunnen doorbreken. Ze wisten het. Uiteindelijk was het de voorste die om de cirkel heen liep. De ketting kwam strak te staan en zo trok hij de tweede van de negen mee… Langzaam vormde zich een cirkel verbonden door een rode gloed. En zo gebeurde het dat bij elke steen 1 van de negen stond. De kettingen strak. Een cirkel van negen stenen, een cirkel van de negen er precies omheen. Pas. Instinctief voelden de negen dat dit bijzonder was, een sleutel. Alsof het afgesproken was stapten ze gelijktijdig de cirkel in. Niets gebeurde, geen pijn, geen schok. Met een vreugtekreet stortten ze zich op de slapende man.

Ik loop door het bos en heb honger. Net als ik een bes wil plukken trekt een rood gloeiende ketting mij mee. Ik schreeuw. Wij zijn tien. Op zoek naar een dwaler, een reiziger die gaat slapen in ons bos. Die denkt dat negen stenen, hem van ons verlost.

This entry was posted on zaterdag, mei 26th, 2007 at 00:17 and is filed under Lettertjes en woordjes . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.