(c) Xan
Een spier die trekt
de slag tegen mijn schouder
Dood stort hij neer
de ogen vragend
een hand klauwend in de aarde
in de ander zijn geweer
trekkend, terwijl de kogel mij raakt
Ik zal hem weer ontmoeten
eender is de weg die hij gaat
MG
This entry was posted
on
woensdag, februari 4th, 2009 at
21:48 and is filed under
Geen vakje voor... .
You can follow any responses to this entry through the
RSS 2.0 feed.
You can leave a response, or trackback from your own site.
februari 4th, 2009 at 23:28
Mooi!
februari 18th, 2009 at 17:13
Zeker mooi! Het gaat bijna wennen…Bijna, want iedere keer is het toch weer een verrassing!
Prachtige plaatjes van Xan ook telkens…